Κανόνας της Θείας Μεταλήψεως
Μέλλων προσελθεῖν τοῖς ἀχράντοις Μυστηρίοις, μετὰ τὴν ἀφ᾿ ἑσπέρας εἰθισμένην Ἀκολουθίαν τοῦ Ἀποδείπνου, ἕως τέλους τοῦ «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν...», λέγε μετὰ κατανύξεως τὸν παρόντα Κανόνα, οὗ ἡ ἀκροστιχὶς κατ᾿ ἀλφάβητον.
ᾨδὴ α´
Ἄρτος ζωῆς αἰωνιζούσης γενέσθω μοι τὸ Σῶμά σου τὸ ἅγιον, εὔσπλαγχνε Κύριε, καὶ τὸ Τίμιον Αἷμα, καὶ νόσων πολυτρόπων ἀλεξητήριον.
Βεβηλωθεὶς ἔργοις ἀτόποις ὁ δείλαιος, τοῦ σοῦ ἀχράντου Σώματος καὶ Θείου Αἵματος ἀνάξιος ὑπάρχω, Χριστέ, τῆς μετουσίας, ἧς με ἀξίωσον.
Θεοτοκίον.
Γῆ ἀγαθή, εὐλογημένη Θεόνυμφε, τὸν στάχυν ἡ βλαστήσασα τὸν ἀγεώργητον καὶ σωτήριον κόσμῳ, ἀξίωσόν με τοῦτον τρώγοντα σώζεσθαι.
ᾨδὴ γ´
Δακρύων μοι παράσχου, Χριστέ, ῥανίδας, τὸν ῥύπον τῆς καρδίας μου καθαιρούσας, ὡς ἂν εὐσυνειδότως κεκαθαρμένος, πίστει προσέρχωμαι καὶ φόβῳ, Δέσποτα, ἐν τῇ μεταλήψει τῶν θείων δώρων σου.
Εἰς ἄφεσιν γενέσθω μοι τῶν πταισμάτων τὸ ἄχραντόν σου Σῶμα καὶ θεῖον Αἷμα, εἰς Πνεύματος Ἁγίου τε κοινωνίαν καὶ εἰς αἰώνιον ζωήν, Φιλάνθρωπε, καὶ παθῶν καὶ θλίψεων ἀλλοτρίωσιν.
Θεοτοκίον.
Ζωῆς τοῦ Ἄρτου τράπεζα, Παναγία, τοῦ ἄνωθεν δι᾿ ἔλεον καταβάντος, καὶ κόσμῳ καινοτέραν ζωὴν διδόντος, κἀμὲ ἀξίωσον νῦν τὸν ἀνάξιον, μετὰ φόβου γεύσασθαι τούτου καὶ ζήσεσθαι.
ᾨδὴ δ´
Ἠθέλησας δι᾿ ἡμᾶς σαρκωθείς, Πολυέλεε, τυθῆναι ὡς πρόβατον διὰ βροτῶν ἁμαρτήματα· ὅθεν ἱκετεύω σε καὶ τὰ ἐμὰ ἐξαλεῖψαι πλημμελήματα.
Θεράπευσον τῆς ψυχῆς μου τὰ τραύματα, Κύριε, καὶ ὅλον ἁγίασον καὶ καταξίωσον, Δέσποτα, ὅπως κοινωνήσω σου τοῦ μυστικοῦ Θείου Δείπνου ὁ ταλαίπωρος.
Θεοτοκίον.
Ἱλέωσαι καὶ ἐμοὶ τὸν ἐκ σπλάγχνων σου, Δέσποινα, καὶ τήρει με ἄῤῥυπον τὸν σὸν ἱκέτην καὶ ἄμεμπτον, ὅπως εἰσδεχόμενος τὸν νοητὸν μαργαρίτην ἁγιάζωμαι.
ᾨδὴ ε´
Καθὼς προέφης, Χριστέ, γενέσθω δὴ τῷ εὐτελεῖ δούλῳ σου· καὶ ἐν ἐμοὶ μεῖνον ὡς ὑπέσχου· ἰδοὺ γὰρ τὸ Σῶμα τρώγω σου τὸ θεῖον καὶ πίνω τὸ Αἷμὰ σου.
Λόγε Θεοῦ καὶ Θεέ, ὁ ἄνθραξ γένοιτο τοῦ σοῦ Σώματος εἰς φωτισμὸν τῷ ἐσκοτισμένῳ ἐμοί, καὶ καθαρισμὸν τῆς βεβηλωθείσης ψυχῆς μου τὸ Αἷμὰ σου.
Θεοτοκίον.
Μαρία μῆτερ Θεοῦ, τῆς εὐωδίας τὸ σεπτὸν σκήνωμα, ταῖς σαῖς εὐχαῖς σκεῦος ἐκλογῆς με ἀπέργασαι, ὅπως τῶν ἁγιασμάτων μετέχω τοῦ Τόκου σου.
ᾨδὴ Ϛ´
Νοῦν, ψυχὴν καὶ καρδίαν ἁγίασον, Σῶτερ, καὶ τὸ σῶμά μου, καὶ καταξίωσον ἀκατακρίτως, Δέσποτα, τοῖς φρικτοῖς μυστηρίοις προσέρχεσθαι.
Ξενωθείην παθῶν, καὶ τῆς χάριτος σχοίην τε προσθήκην ζωῆς καὶ ἀσφάλειαν, διὰ τῆς μεταλήψεως τῶν ἁγίων, Χριστέ, Μυστηρίων σου.
Θεοτοκίον.
Ὁ Θεοῦ Θεὸς Λόγος ὁ Ἅγιος, ὅλον με ἁγίασον νῦν προσερχόμενον τοῖς θείοις Μυστηρίοις σου, τῆς ἁγίας Μητρός σου δεήσεσι.
Κοντάκιον.
Τὸν Ἄρτον, Χριστέ, λαβεῖν μὴ ὑπερίδῃς με, τὸ Σῶμα τὸ σὸν καὶ τὸ θεῖον νῦν Αἷμά σου· τῶν ἀχράντων, Δέσποτα, καὶ φρικτῶν Μυστηρίων σου μετασχεῖν τῷ ἀθλίῳ, μὴ εἰς κρῖμά μοι γένοιτο· γένοιτο δέ μοι εἰς ζωὴν αἰώνιον καὶ ἀθάνατον.
ᾨδὴ ζ´
Πηγὴ ἀγαθῶν ἡ μετάληψις, Χριστέ, τῶν ἀθανάτων σου νῦν Μυστηρίων· γενηθήτω μοι φῶς καὶ ζωὴ καὶ ἀπάθεια, καὶ πρὸς ἀρετῆς θειοτέρας προκοπὴν καὶ ἐπίδοσιν πρόξενος, μόνε Ἀγαθέ, ὅπως δοξάζω σε.
Ῥυσθείην παθῶν καὶ ἐχθρῶν καὶ ἀναγκῶν καὶ πάσης θλίψεως, τρόμῳ καὶ πόθῳ προσιὼν τανῦν, μετ᾿ εὐλαβείας, Φιλάνθρωπε, σοῦ τοῖς ἀθανάτοις καὶ θείοις Μυστηρίοις καὶ ψάλλων σοι· Εὐλογητὸς εἶ ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν.
Θεοτοκίον.
Σωτῆρα Χριστὸν ἡ τεκοῦσα ὑπὲρ νοῦν, Θεοχαρίτωτε, ἐκδυσωπῶ σε νῦν ὁ δοῦλός σου, τὴν καθαρὰν ὁ ἀκάθαρτος· μέλλοντά με νῦν τοῖς ἀχράντοις Μυστηρίοις προσέρχεσθαι, κάθαρον ὅλον μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος.
ᾨδὴ η´
Τῶν οὐρανίων καὶ φρικτῶν καὶ ἁγίων σου, Χριστέ, νῦν Μυστηρίων, καὶ τοῦ Θείου σου Δείπνου καὶ μυστικοῦ κοινωνὸν γενέσθαι κἀμὲ καταξίωσον, τὸν ἀπεγνωσμένον, ὁ Θεὸς ὁ Σωτήρ μου.
Ὑπὸ τὴν σὴν καταφυγὼν εὐσπλαγχνίαν, Ἀγαθέ, κράζω σοι φόβῳ· Ἐν ἐμοὶ μεῖνον, Σῶτερ, κἀγώ, ὡς ἔφης ἐν σοί· ἰδοὺ γάρ, θαῤῥῶν τῷ ἐλέει σου, τρώγω σου τὸ Σῶμα καὶ πίνω σου τὸ Αἷμα.
Θεοτοκίον.
Φρίττω δεχόμενος τὸ πῦρ, μὴ φλεχθῶ ὡσεὶ κηρὸς καὶ ὡσεὶ χόρτος. Ὤ φρικτοῦ Μυστηρίου! Ὤ εὐσπλαγχνίας Θεοῦ! Πῶς θείου Σώματος καὶ Αἵματος ὁ πηλὸς μετέχω καὶ ἀφθαρτοποιοῦμαι;
ᾨδὴ θ´
Χρηστός ἐστι, γεύσασθε καὶ ἴδετε, ὁ Κύριος· δι᾿ ἡμᾶς καθ᾿ ἡμᾶς γὰρ πάλαι γενόμενος, ἅπαξ ἑαυτόν τε προσάξας, ὡς προσφορὰν Πατρὶ τῷ ἰδίῳ ἀεὶ σφαγιάζεται, ἁγιάζων τοὺς μετέχοντας.
Ψυχὴν σὺν τῷ σώματι ἁγιασθείην, Δέσποτα, φωτισθείην, σωθείην, γενοίμην οἶκός σου τῇ τῶν Μυστηρίων μεθέξει τῶν ἱερῶν, ἔνοικόν σε ἔχων σὺν Πατρὶ καὶ Πνεύματι, εὐεργέτα Πολυέλεε.
Ὡς πῦρ γενηθήτω μοι καὶ ὡσεὶ φῶς τὸ Σῶμά σου καὶ τὸ Αἷμα, Σωτήρ μου, τὸ τιμιώτατον, φλέγον ἁμαρτίας τὴν ὕλην, καὶ ἐμπιπρῶν παθῶν τὰς ἀκάνθας καὶ ὅλον φωτίζον με προσκυνεῖν σου τὴν Θεότητα.
Θεοτοκίον.
Θεὸς σεσωμάτωται, ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων σου· ὅθεν πᾶσα ὑμνεῖ σε γενεά, Δέσποινα· νόων τε τὰ πλήθη δοξάζει, ὡς διὰ σοῦ σαφῶς κατιδόντα τὸν πάντων δεσπόζοντα, οὐσιωθέντα τὸ ἀνθρώπινον.
Καὶ εὐθὺς τὸ Ἄξιόν ἐστιν. Τρισάγιον. Δόξα. Καὶ νῦν. Παναγία Τριάς. Κύριε, ἐλέησον (γ´). Δόξα. Καὶ νῦν. Πάτερ ἡμῶν. Ὅτι σοῦ ἐστιν. Καὶ τὰ λοιπὰ τοῦ Ἀποδείπνου καὶ Ἀπόλυσις.
Ὅταν πρόκειται νὰ προσέλθεις γιὰ νὰ κοινωνήσεις τὰ Ἄχραντα Μυστήρια, μετὰ τὴν συνηθισμένη ἑσπερινὴ Ἀκολουθία τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου, καὶ ὅταν τελειώσεις τὸ «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν...», λέγε μὲ κατάνυξη τὸν Κανόνα ποὺ ἀκολουθεῖ, τοῦ ὁποίου ἡ ἀκροστιχίδα (στὸ πρωτότυπο) εἶναι κατὰ τὸ Ἀλφάβητο.
ᾨδὴ 1η.
Εὔσπλαγχνε Κύριε, τὸ Σῶμα σου τὸ Ἅγιο ἂς γίνει ψωμί, ποὺ θὰ μοῦ μεταδώσει αἰώνια ζωὴ καὶ τὸ Αἷμα Σου τὸ Τίμιο ἂς μοῦ γίνει φάρμακο ποὺ θὰ διώχνει κάθε εἴδους ἀσθένεια.
Εἶμαι ἀνάξιος, Χριστέ μου, νὰ δεχτῶ τὸ Ἄχραντο Σῶμα Σου καὶ τὸ θεῖο Αἷμα Σου, διότι, ὁ ἄθλιος, ἔχω μολύνει τὸν ἑαυτό μου μὲ ἔργα ἁμαρτωλά· κάνε με ἄξιο νὰ μεταλάβω.
Θεοτοκίο.
Εὐλογημένη Νύφη τοῦ Θεοῦ, σὺ ἀπ᾿ τὴν ὁποία χωρὶς σπορὰ βλάστησε ὁ στάχυς (ὁ Χριστὸς), ποὺ ἔσωσε τὸν κόσμο, κάνε με ἄξιο νὰ τὸν τρώγω καὶ νὰ σώζομαι.
ᾨδὴ 3η.
Δῶσ᾿ μου, Χριστέ, ρανίδες δακρύων, ποὺ θὰ καθαρίσουν τὴν καρδιά μου ἀπὸ τὸ ρύπο τῆς ἁμαρτίας, γιὰ νὰ μπορῶ μὲ καθαρὴ συνείδηση νὰ πλησιάζω μὲ πίστη καὶ θεῖο φόβο γιὰ νὰ κοινωνήσω, Δέσποτα, τὰ θεῖα σου Δῶρα.
Φιλάνθρωπε Κύριε, τὸ Ἄχραντο Σῶμα σου καὶ τὸ Θεῖο Αἷμα σου ἂς συντελέσουν στὸ νὰ συγχωρεθοῦν οἱ ἁμαρτίες μου, νὰ κατοικήσει μέσα μου τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, νὰ κερδίσω τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ νὰ ἀποξενωθῶ ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς θλίψεις μου.
Θεοτοκίο.
Παναγία μου, σὺ ποὺ εἶσαι ἡ τράπεζα στὴν ὁποία τοποθετήθηκε ὁ Ἄρτος τῆς ζωῆς (ὁ Χριστὸς), ποὺ ἀπὸ τὴν πολλὴ Του ἀγάπη κατέβηκε ἀπ᾿ τοὺς οὐρανοὺς στὴ γῆ γιὰ νὰ προσφέρει στὸν κόσμο τὴν ἀληθινὴ ζωή, ἀξίωσε τώρα καὶ μένα τὸν ἀνάξιο μὲ θεῖο φόβο νὰ τὸν γευτῶ καὶ νὰ ζήσω μαζὶ Του αἰώνια.
ᾨδὴ 4η.
Θέλησες, Πολυέλεε Κύριε, γιὰ μᾶς νὰ γίνεις ἄνθρωπος καὶ νὰ θυσιαστεῖς σὰν πρόβατο γιὰ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων· γιὰ τοῦτο καὶ Σὲ ἱκετεύω, ἐξαφάνισε καὶ τὶς δικές μου ἁμαρτίες.
Θεράπευσε, Κύριε, τὰ τραύματα τῆς ψυχῆς μου, ἁγίασέ με ὁλόκληρο, Δέσποτα, καὶ καταξίωσέ με νὰ λάβω μέρος κι ἐγὼ ὁ ταλαίπωρος στὸ θεῖο καὶ Μυστικό σου Δεῖπνο.
Θεοτοκίο.
Ἐξευμένισε, Δέσποινά μου, τὸν Υἱό σου καὶ γιὰ μένα, καὶ κράτα με ἀμόλυντο καὶ καθαρό, τώρα ποὺ σὲ παρακαλῶ, κι ἔτσι ἀφοῦ δεχτῶ τὸ νοητὸ μαργαρίτη (τὴ θεία Κοινωνία) νὰ ἁγιαστῶ.
ᾨδὴ 5η.
Ἂς γίνει, Χριστέ μου, καὶ σὲ μένα τὸν ἀσήμαντο δοῦλο Σου, ὅπως τὸ προεῖπες· καὶ μεῖνε μέσα μου ὅπως τὸ ὑποσχέθηκες. Γιατὶ νά, τρώγω τὸ θεϊκό Σου Σῶμα καὶ πίνω τὸ Αἷμα Σου.
Λόγε τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὲ ἀληθινέ, τὸ Σῶμα Σου, ποὺ εἶναι γιὰ μένα ἄνθρακας (κάρβουνο ἀναμμένο), ἂς φωτίσει τὸ σκοτάδι ποὺ ὑπάρχει μέσα μου, καὶ τὸ Αἷμα Σου ἂς καθαρίσει τὴ μολυσμένη (ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες) ψυχή μου.
Θεοτοκίο.
Μαρία, Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶσαι τὸ σεβαστὸ δοχεῖο ὅπου τοποθετήθηκε τὸ πολύτιμο ἄρωμα (ὁ Χριστὸς), μὲ τὴν δέησή σου κάνε καὶ μένα ἐκλεκτὸ δοχεῖο γιὰ νὰ δεχτῶ τὰ Ἅγια Δῶρα τοῦ Υἱοῦ σου.
ᾨδὴ 6η.
Τὴν σκέψη, τὴν ψυχή, τὴν καρδιὰ καὶ τὸ σῶμα ἁγίασε Σωτήρα μου, καὶ ἀξίωσέ με νὰ προσέλθω στὰ φρικτά σου Μυστήρια χωρὶς νὰ κατακριθῶ.
Μεταλαμβάνοντας, Χριστέ μου, τὰ ἅγιά Σου Μυστήρια, ἂς ἀποξενωθῶ ἀπὸ τὰ πάθη μου, ἂς ἀποκτήσω περισσότερο τὴ Χάρη Σου καὶ ἂς ἐξασφαλίσω τὴν αἰώνια ζωή.
Θεοτοκίο.
Λόγε τοῦ Θεοῦ, Θεὲ ἀληθινέ, ἁγίασε τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή μου, τώρα ποὺ προσέρχομαι στὰ θεῖα Σου Μυστήρια μὲ τὶς προσευχὲς τῆς ἁγίας Μητέρας Σου.
Κοντάκιο.
Μὴ μὲ περιφρονήσεις, Χριστέ μου, τὸν ἄθλιο, τώρα ποὺ θὰ λάβω τὰ ἄχραντα Μυστήρια, τὸ Σῶμα Σου καὶ τὸ θεῖο Αἷμα Σου. Ἂς μὴ γίνει, Δέσποτά μου, σὲ μένα ἡ μετάληψη αἰτία νὰ κατακριθῶ· ἀντιθέτως ἂς μοῦ προσφέρει ζωὴ αἰώνια καὶ ἀθάνατη.
ᾨδὴ 7η.
Ἡ μετάληψη τῶν ἀθανάτων Μυστηρίων Σου, Χριστέ μου, ἂς μοῦ γίνει πηγὴ ἀγαθῶν, φῶς, ζωὴ χωρὶς τὴ δυναστεία τῶν παθῶν, καὶ προκοπὴ στὶς θεῖες ἀρετὲς γιὰ νὰ δοξάζω Ἐσένα, μόνε Ἀγαθέ.
Μακάρι νὰ λυτρωθῶ ἀπὸ τὰ πάθη μου, τοὺς ἐχθρούς μου καὶ ἀπὸ κάθε ἀνάγκη καὶ θλίψη, τώρα ποὺ μὲ τρόμο ἀλλὰ καὶ πόθο καὶ εὐλάβεια προσέρχομαι, Φιλάνθρωπε, νὰ μεταλάβω τὰ ἀθάνατα καὶ θεῖα Σου Μυστήρια. Ἂς εἶσαι εὐλογημένος ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων μας.
Θεοτοκίο.
Ἐσένα τὴν εὐλογημένη ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ (Παναγία μου), ποὺ μὲ τρόπο ἀκατάληπτο γέννησες τὸ Σωτήρα Χριστό, σὲ παρακαλῶ τώρα ὁ δοῦλος Σου. Ἐσένα τὴν καθαρὴ ἐγὼ ὁ ἀκάθαρτος· τώρα ποὺ πρόκειται νὰ προσέλθω στὰ Ἄχραντα Μυστήρια, καθάρισέ με ὅλον ἀπὸ κάθε μολυσμὸ τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς μου.
ᾨδὴ 8η.
Ἀξίωσέ με, Χριστέ μου, νὰ κοινωνήσω τώρα τὰ οὐράνια καὶ φρικτὰ καὶ ἅγιά Σου Μυστήρια καὶ νὰ λάβω κι ἐγὼ μέρος στὸ Μυστικό Σου Δεῖπνο, γιατὶ δὲν ἐλπίζω ἀλλοῦ ἐκτὸς ἀπὸ Σένα τὸν Θεὸ καὶ Σωτήρα μου.
Στὴ δική Σου εὐσπλαγχνία ἐλπίζω, Σωτήρα μου, καὶ μὲ θεῖο φόβο σοῦ φωνάζω· μεῖνε μαζί μου κι ἐγὼ μαζί Σου, ὅπως τὸ εἶπες· γιατὶ νά, μὲ ἐμπιστοσύνη στὸ ἔλεός Σου τρώγω τὸ Σῶμα Σου καὶ πίνω τὸ Αἷμα Σου.
Θεοτοκίο.
Φοβᾶμαι μήπως τώρα ποὺ θὰ δεχτῶ μέσα μου τὴ φωτιὰ (τὴ Θεία Κοινωνία), καῶ ὅπως τὸ χορτάρι καὶ λιώσω ὅπως τὸ κερί. Ὢ, τί μεγάλο μυστήριο! Πόση ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ! Ἐγὼ ποὺ εἶμαι πλασμένος ἀπὸ πηλό, πῶς δέχομαι τὸ θεῖο Σῶμα καὶ Αἷμα καὶ γίνομαι ἄφθαρτος κι ἀθάνατος!
ᾨδὴ 9η.
Εὔσπλαγχνος εἶναι ὁ Κύριος. Γευθεῖτε καὶ θὰ τὸ διαπιστώσετε. Γιατί, ἀφοῦ γιὰ τὴ δική μας σωτηρία ἔγινε ἄνθρωπος καὶ πρόσφερε μιὰ φορὰ τὴν ὑπέρτατη θυσία στὸν Πατέρα Του, πάντοτε (σὲ κάθε θ. Λειτουργία) θυσιάζεται γιὰ νὰ ἁγιάζει ὅσους κοινωνοῦν.
Ἂς ἁγιασθεῖ, Δέσποτα Χριστέ μου, ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μου, ἂς φωτισθῶ, ἂς σωθῶ, ἂς γίνω κατοικία Σου μὲ τὴ μετάληψη τῶν ἱερῶν Μυστηρίων Σου, γιὰ νὰ μένεις μέσα μου, μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, Εὐεργέτη Πολυέλεε.
Τὸ Σῶμα Σου καὶ τὸ τιμιώτατο Αἷμα Σου ἂς γίνουν, Σωτήρα μου, φωτιὰ ποὺ θὰ κατακάψει ὅλες τὶς ἁμαρτίες μου καὶ τὰ ἀγκάθια τῶν παθῶν μου· ἂς γίνουν ἀκόμη φῶς γιὰ νὰ μὲ φωτίζουν νὰ προσκυνῶ τὴ Θεότητά Σου.
Θεοτοκίο.
Ἀπὸ τὰ ἁγνά σου αἵματα σαρκώθηκε ὁ Θεός· γι᾿ αὐτὸ σὲ ὑμνοῦν ὅλες οἱ γενιὲς (τῶν ἀνθρώπων) Δέσποινα. καὶ τὰ πλήθη τῶν Ἀγγέλων σὲ δοξάζουν γιατὶ χάρη σὲ σένα εἶδαν τὸν Κύριο τῶν ὅλων νὰ γίνεται ἄνθρωπος.
Καὶ ἀμέσως τὸ Ἄξιόν ἐστιν. Τρισάγιον. Δόξα. καὶ νῦν. Παναγία Τριάς. Κύριε, ἐλέησον (3 φορές). Δόξα. καὶ νῦν. Πάτερ ἡμῶν. Ὅτι σοῦ ἐστιν. Τὰ λοιπὰ τοῦ Ἀποδείπνου καὶ Ἀπόλυση.