Ἑσπερινὴ Εὐχὴ Παρασκευῆς

Εὐχαὶ συλλεχθεῖσαι ἀπὸ τῶν θείων Γραφῶν, τὰ πλεῖστα δὲ ἀπὸ τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ, τοῖς βουλομένοις πολεμῆσαι τὴν ἑαυτῶν πρὸς τὰ πάθη  καὶ τὰς ἡδονὰς ἐγκειμένην προαίρεσιν

Ψυχὴ τελθιμμένη προσέρχεταί σοι, ἅγιε ∆έσποτα, καὶ μετὰ δακρύων ἐντυγχάνει σοι περὶ τοῦ λυμεῶνος Ἐχθροῦ, καὶ μετὰ ταπεινώσεως προσπίπτει δεομένη σου περὶ τοῦ θλίβοντος αὐτὴν ἀντικειμένου.
Ἐπὶ οὖν ἀναιδῶς σοι προσέρχεται, ἐπάκουσον αὐτῆς ἐν τάχει, καὶ καταφυγοῦσαν πρὸς σὲ ποθεινῶς, ἐπίσκεψαι αὐτὴν ἐπιμελῶς.
Ἐὰν ὑπερίδῃς αὐτὴν τεθλιμμένην, ἀπώλετο·
ἐὰν βραδύνῃς ἐπακοῦσαι αὐτῆς συνεχομένης, ἐξέλιπεν.
Ἐὰν δὲ διὰ τοὺς οἰκτιρμούς σου ἐπισκέψῃ αὐτήν, εὑρίσκεται·
ἐὰν ἐπιβλέψῃ ἐπ' αὐτήν, σῴζεται·
ἐὰν ἐπακούσῃς αὐτῆς, ἐνδυναμοῦται.
Μὴ ὑπερίδῃς αὐτήν, ἵνα μὴ ὑπολάβῃ ὁ Ἐχθρός, (ὅτι ἀποστάσιον δέδωκας αὐτῇ, καὶ ἀπέπεμψας αὐτήν).
Μὴ μνησθῇς τῶν κακίστων μου παροξυσμῶν, ὧν ἐγὼ παρώξυνα τὴν χάριν σου, ὦ ∆έσποτα ἐλεῆμον, καὶ μὴ ποιήσῃς κατὰ πάντα τὰ ἔργα μου, ἀλλὰ μᾶλλον δώρησαί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ χρόνον μικρόν, ἵνα εὕρω καιρὸν μετανοίας ἀληθινῆς, φιλάνθρωπε ἀγαθέ.
Ἐβάστασεν ἡ χάρις σου νεότητος ἁμαρτίας καὶ ἀνομίας πλῆθος πολύ, καὶ νῦν βαστάσοι ἀθέτησιν, παροξυσμόν, προπέτειαν.
Ἐγὼ αὐτὸς ἐπίσταμαι, Κύριε, ὅτι ὤμοσας κατὰ σεαυτοῦ, ὅτι οὐ βούλει τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, (ὡς τὸ ἐπιστρέψαι καὶ ζῆν αὐτόν,) ἀλλὰ μᾶλλον τὸ σωθῆναι ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ ἐν τοῖς σοῖς οἰκτιρμοῖς.
Ἡ χάρις σου, ∆έσποτα φιλόψυχε, καθ' ἑκάστην νικᾶται ἐκ τῶν ἰδίων σπλάγχνων καὶ οἰκτιρμῶν (ἐλεῆσαι καὶ σῶσαι τοὺς ποθοῦντάς σε.
Ἐπισκέπτεταί μου τὴν καρδίαν αὐτὴ συνεχῶς, καὶ ἐὰν εὕρῃ ἀνάπαυσιν, εἰσιοῦσα κατοικεῖ ἐν αὐτῇ·
ἐὰν δὲ μὴ εὕρῃ αὐτὴν καθαράν, ἀφίσταται εὐθέως.
Πάλιν δὲ οἱ οἰκτιρμοί σου ἀναγκάζουσιν αὐτὴν ἐλθεῖν, καὶ ἐπισκέψασθαί με τὸν ἀνάξιον·
ἐγὼ δὲ ὁ τάλας εἰμὶ τῇ προαιρέσει τρεπτός, οὐχὶ δὲ κατὰ φύσιν.
Εὑρίσκομαι ἀεὶ μετέωρος καὶ χαῦνος καὶ πονηρός.
Παρορῶ μου τὸν νοῦν ἀπὸ ῥᾳθυμίας, καὶ ἐνθυμίζει μου ὁ Ἐχθρὸς ἐνθυμήσεις πονηράς, ἀσελγείας μυσαράς, γυναῖκας εὐειδεῖς.
Γλυκαίνει μου τὸν νοῦν, καὶ μολύνει μου τὴν ψυχήν, καὶ πολλάκις ἐν ταῖς πρότερόν μου ἀνομίαις πάλιν εὑρίσκομαι, κείμενος ὡς ἐν βορβόρῳ ἐν τοῖς ῥυπαροῖς λογισμοῖς.
Ἐλθοῦσα δὲ ἡ χάρις σου ἐν τῇ ἐμῇ καρδίᾳ, εὑρίσκει δυσωδίαν διὰ τῶν ῥυπαρῶν λογισμῶν, καὶ ἀφίσταται εὐθέως, μὴ εὑροῦσα εἴσοδον εἰσελθεῖν καὶ κατοικῆσαι εἰς ἐμέ, καθὼς θέλει.
Πλὴν νύσσει μου τὴν καρδίαν γλυκασμῷ φωτεινῷ, ἵνα ἔλθω εἰς αἴσθησιν, ὅτι ἐπεσκέψατό με, καὶ οὐχ εὗρεν εἴσοδον, ἵν' οὕτω γλυκανθεὶς ἐπιζητήσω αὐτήν.
Οἶδα δὲ ὅτι ὑπὸ τῆς ἰδίας εὐσπλαγχνίας βιαζομένη ἐλεῆσαί με, οὐκ ἀφίσταται ἀπ' ἐμοῦ παντελῶς).
Ὢ ἀγαθότητος καὶ φιλανθρωπίας Θεοῦ!
Πῶς ποθεῖ καὶ βιάζεται πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι!
Φεῖσαι, Κύριε, τοῦ ἀχρείου δούλου σου.
Φεῖσαι, εὔσπλαγχνε Χριστὲ Σωτήρ, τοῦ οἰκείου πλάσματος.
Ἐὰν γὰρ μὴ σύ, Κύριε, συνετίσῃς με τὸν ἄθλιον, καὶ δῴης μοι φωτισμὸν καρδίας, οὐ δύναμαι ὑπὸ τῆς πολλῆς μου μοχθηρίας κατανοῆσαι τὴν ἐμὴν ἀμέλειαν καὶ χαυνότητα.
Ἀλλ' ἐπειδὴ συνέχομαι ὑπὸ τοῦ πικροῦ Ἐχθροῦ τοῦ θλίβοντός με, ἀεὶ βοήσω ἐν νυκτὶ καὶ ἡμέρᾳ πρὸς τὴν σὴν ἀγαθότητα, ὅπως ἂν λυτρώσῃς με ἐκ τῶν αὑτοῦ παγίδων, ὅτι καθ' ἑκάστην ὥραν ἀνανεοῖ ἐπ' ἐμὲ τὰ μηχανήματα αὐτοῦ·
καθ' ἑκάστην ὥραν πορνικοῖς λογισμοῖς καὶ ἡδονῶν ἐπιθυμίαις ἐκθλίβει μου τὴν ψυχήν.
Ἡ δύναμίς σου, Χριστέ, ἡ ἐπιτιμήσασα κύμασι θαλαττίοις, ἐπιτιμήσοι αὐτῷ, ὅπως ἂν καταργηθῇ ἀπ' ἐμοῦ τοῦ ἀχρείου δούλου σου·
(σπεύδει γὰρ δεσποτεῦσαι τῆς ἐμῆς διανοίας ἀπὸ τῆς γλυκύτητος καὶ τῆς καλῆς μελέτης τῶν ἁγίων σου ἐντολῶν).
Κατάπεμψον, ∆έσποτα, τὴν χάριν σου ἐν τάχει, ἵνα ἀπελάσῃ ἀπὸ τοῦ δούλου σου τὸν ∆ράκοντα τὸν μέγαν σὺν πᾶσι τοῖς λογισμοῖς αὐτοῦ τοῖς αἰσχροῖς καὶ πονηροῖς, ἐπειδὴ τὰ πλήγματα τῶν βελῶν αὐτοῦ γεγόνασι σαθρὰ σαπήματα ἐν τῇ ἐμῇ καρδίᾳ·
ἐγὼ δὲ παντοιοτρόπως κρύπτω αὐτὰ ἐν τῇ ἐμῇ ἀφροσύνῃ.
Ἀγαθὸς ἰατρὸς βοᾷ πρὸς ἐμέ·
μισθοὺς οὐ ζητεῖ·
αἵματα οὐκ ἐκχέει.
Ἡ ὀκνηρία μου οὐ συγχωρεῖ μοι ἀπελθεῖν πρὸς αὐτόν.
Ἔρχεται αὐτὸς τοῦ θεραπεῦσαί με, καὶ εὑρίσκει με ἐσθίοντα τὰ τραύματα τὰ ἐμά.
Ὅταν φάγω, τότε μεταμελοῦμαι, ἀλλ' ἡ μεταμέλειά μου οὐκ ἔστιν ἀληθής.
∆οτὴρ πάντων τῶν ἰαμάτων καὶ πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν σὺ εἶ μόνος ὁ Θεὸς ὁ ἀγαθὸς καὶ εὔσπλαγχνος, ὁ δωρούμενος ἀεὶ ἀγαθὰ τοῖς αἰτοῦσί σε.
Ἐπειδὴ αὐτὸς ἐγὼ πεπείραμαι συνεχῶς ἀμέτρων σου ἰαμάτων καὶ δωρεῶν ἀγαθῶν τῶν ἐμοὶ δωρουμένων ἡμέραν καθ' ἡμέραν.
Ἄμετρον πλάτος ὑπάρχει ἡ χάρις τῶν ἰαμάτων σου, ∆έσποτα, καὶ πᾶσι τοῖς προσερχομένοις σοι παρέχει ἴασιν·
(καὶ γὰρ τὰ ἐμὰ τραύματα συνεχῶς ἰῶνται διὰ τῶν σῶν οἰκτιρμῶν·
καὶ πάλιν σαθροῦνται διὰ τὴν ἐμὴν ἀμέλειαν).
Χάριν τούτων ἀδεῶς ἱκετεύω τὴν σὴν ἀγαθότητα, ἀνεξίκακε Κύριε, ὅπως ἔλθῃ ἐπ' ἐμὲ συνήθως ἡ χάρις σου, καὶ ἐπισυνάξῃ τὴν ἐμὴν διάνοιαν, καὶ ἰάσηται πάλιν τὰ δεινά μου τραύματα.
Ἰδοὺ γὰρ οἱ περισπασμοὶ (καὶ) αἱ μέριμναι τοῦ προσκαίρου καιροῦ ἀδολεσχοῦσι καὶ ἀμεριμνοῦσιν ἀπ' ἐμοῦ τὰ ἀγαθά σου τὰ αἰώνια·
αὐτὸς δὲ μακροθύμησον ἐπ' ἐμοί.
Οὔτε οὐρανὸς οὔτε γῆ δύνανται ἀποδοῦναι ἀξίας ἀμοιβὰς ἀντὶ σῶν ἰαμάτων καὶ χαρισμάτων·
τιμὴν γὰρ οὐκ ἔχουσιν ἐπάξιον ἀποδοῦναί σοι.
∆ιὰ δακρύων χαρίζεις αὐτά, καὶ διὰ κλαυθμοῦ πικροῦ αἰώνιον τρυφήν.
Ὦ δύναμις δακρύων, πόσα ἰσχύεις!
∆ώρησαί μοι, Κύριε, τῷ ἀναξίῳ δούλῳ σου δάκρυα μετανοίας, ἵνα πλύνω τὰς ἁμαρτίας μου, ἵνα φωτισθῇ ἡ καρδία μου, ὅπως ἂν ἐξαλειφθῇ τὸ μέγα μου γραμματεῖον ἐν δάκρυσιν ὀλίγοις, καὶ κατασβεσθῇ δι' ὀλίγου κλαυθμοῦ τὸ πῦρ τὸ δι' ἐμὲ καιόμενον·
οἳ γὰρ ἐνταῦθα κλαύσουσι, ῥυσθήσονται τῶν αἰωνίων κλαυθμῶν.
Ἰδοὺ γὰρ συνάγω τοὺς λογισμούς μου πανταχόθεν, καὶ οὔπω ἠλευθερώθην ἀπὸ τῶν ἐνεργειῶν τῶν πονηρῶν πνευμάτων τῶν μελλόντων με κωλύειν διὰ τούτων ἐν τῷ ἀέρι·
οὔπω ἔγνων τὸ βάρος τοῦ πλήθους τῶν ἁμαρτιῶν μου·
(οὔπω ἠλευθερώθην ἀπὸ τῶν αἰτιῶν τῆς γεέννης.
Τὰ ἕλκοντα εἰς αὐτὴν ἔτι καρποφοροῦσιν ἐν ἐμοί, καὶ πάντα τὰ ἔργα αὐτῆς κινοῦνται ἐν τῇ καρδίᾳ μου).
Οἱ καταποντίζοντές με εἰς αὐτὴν ἔτι καρποφοροῦσιν ἐν τῇ σαρκί μου.
Ἕως πότε ὁ τάλας μεθύω ἄνευ οἴνου, καὶ ἀμελῶ ὡς ξένα τὰ ἐμά;
Ὡς δοῦλος πονηρὸς τοῦ κυρίου αὐτοῦ, οὕτως ἐπιβουλεύομαι τῆς ἐμῆς σωτηρίας, καὶ ὡς ἂν ὑπελάμβανεν ἕτερος τοὺς ἐμοὺς πόνους, οὕτως οὐ θέλω ἀγρυπνῆσαι.
Καθ' ἑκάστην παροξύνω τὴν σὴν μακροθυμίαν.
Πρὸ ὀφθαλμῶν ἔχω τὴν ἐμὴν πικρότητα.
Πάντα μακροθυμεῖς διὰ τὴν πολλήν σου ἀγαθότητα.
∆ώρησαί μοι, Κύριε, φάρμακον ἐπιστροφῆς, ἵνα ἰαθῶ τῶν πικρῶν μου τραυμάτων.
∆ώρησαί μοι εἰσελθεῖν εἰς ἐγκρατείας στάδιον.
∆ώρησαί μοι ἐν κατανύξει καρδίας διελθεῖν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου.
Φώτισον τοὺς ἐσκοτισμένους ὀφθαλμοὺς τῆς διανοίας μου, (καὶ φύλαξον αὐτήν, ἵνα μὴ σκοτίζηται ὑπὸ τοῦ δολίου Ἐχθροῦ τὸ ὀπτικὸν τῆς ψυχῆς μου·
καὶ ἐνδυνάμωσόν με, ὅπως κἂν μίαν ἑβδομάδα προθύμως ἐργάσωμαι ἐν τῷ σῷ ἀμπελῶνι), ἐπειδὴ ἐξέλιπεν ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μου ἐν ματαιότητι καὶ ἐν λογισμοῖς αἰσχροῖς.
Ὥρα ἑνδεκάτη ἐστὶν ὁ χρόνος τοῦ βίου μου τοῦ ματαίου.
Κυβέρνησον, Κύριε, τὸ σκάφος τῆς ἐμῆς πραγματείας, καὶ δώρησαι σύνεσιν τῷ εὐτελεῖ ἐμπόρῳ, ἵνα ἐμπορεύσωμαι τὴν ἐμαυτοῦ πραγματείαν, ἕως καιρός ἐστί μοι.
(Καὶ γὰρ τοῦ σκάφους ὁ πλοῦς ἤδη ἔφθασεν εἰς τέλος.
Μέγας χειμών ἐστι, καὶ ὁ καιρὸς προσκαλεῖταί με τὸν μετέωρον·
δεῦρο δεῖξον, ὀκνηρέ, πᾶσαν ἐμπορίαν τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς σου.
Καὶ ὥρα θανάτου φοβεῖ με τὸν ἄθλιον·) ὥρα γὰρ τοῦ χωρισμοῦ ἦλθε πρὸ ὀφθαλμῶν μου, καὶ σφόδρα ἐφοβήθην κατανοήσας τὴν ἐμὴν πενίαν.
Ἀντὶ τοῦ χαρῆναί με, μᾶλλον ἐφοβήθην, (μὴ ποιήσας ἄξια ἔργα πρὸς τὴν χάριν).
Φοβερὰ ὄντως ἐστίν, ὦ ψυχή, παρουσία θανάτου ἐμπαθέσι καὶ ἁμαρτωλοῖς καὶ χαύνοις, καὶ τοῖς μὴ σπουδάζουσι πολιτεύεσθαι ἁγνῶς ἐν τῷ ματαίῳ βίῳ τούτῳ.
Οἱ μὲν γὰρ ἐργάται καὶ τέλειοι ἀσκηταὶ ἀγάλλονται ἐν τῇ ὥρᾳ τοῦ χωρισμοῦ, ὁρῶντες πρὸ ὀφθαλμῶν τὸν κάματον τὸν μέγαν τῆς αὑτῶν ἀσκήσεως, ἀγρυπνιῶν, νηστειῶν, μετανοιῶν, εὐχῶν, δακρύων, σάκκων.
Σκιρτᾷ αὐτῶν ἡ ψυχή, ὅτι εἰς ἀνάπαυσιν προτρέπεται ἀπελθεῖν ἐκ τοῦ οἰκείου σώματος·
λύπη δὲ σφοδροτάτη (ἐστὶν ἡ ὥρα τοῦ) χωρισμοῦ ἁμαρτωλοῦ ὁρῶντος πρὸ ὀφθαλμῶν τὴν αὑτοῦ ἀμέλειαν, καὶ τὴν ἀκρασίαν, καὶ τὴν χαυνότητα, τὴν ὕλην τῆς πολυκτημοσύνης·
ἀλλ' οὐ συγχωρεῖται παντελῶς τι φθέγξασθαι·
ἀποτομίᾳ γὰρ κέχρηται τὸ πρόσταγμα.
Ὅση μεταμέλεια τότε τὴν καρδίαν λαμβάνει τοῦ ἀμελήσαντος ὧδε τῆς ἑαυτοῦ σωτηρίας!
(Ὅσος ἐστὶν ὁ βασανισμὸς τῆς ψυχῆς αὐτοῦ κρυπτῶς!)
Οἴμοι, ψυχή, οἴμοι!
Ἕνεκεν τίνος ἀμελεῖς σου τῆς ζωῆς;
Ἵνα τί μετέωρος διάγεις τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου;
Ἄφνω γίνεται ἡ κλῆσίς σου, καὶ τί ποιήσεις ἐκεῖ, ἐνταῦθα ἀμελοῦσα, ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ φοβεροῦ ∆ικαστοῦ;
Πῶς κλέπτει σε ὁ Ἐχθρός, καὶ οὐ συνιεῖς;
Πῶς συλᾷ σε τὸν οὐράνιον πλοῦτον, καὶ ἀγνοεῖς, μετέωρε;
Μακρόθυμε, ἀντιλαβοῦ μου, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἀναμάρτητε Χριστέ.
∆ώρησαί μοι, Σωτήρ, τὴν μελέτην τῆς μελλούσης ζωῆς, (ὅπως ἂν μὴ σχῶ ποτὲ ἐν τῇ ἐμῇ καρδίᾳ πλὴν ταύτης τῆς μελέτης,) ἵνα τὰ σὰ θελήματα ἐκτελέσω.
Κἂν ἐν γήρει, τῆς χάριτός σου συνεργόν με ποίησον, ἵνα πραγματεύσωμαι καλῶς ἐν ἀργυρίῳ, ὃ αὐτός μοι δέδωκας, Βασιλεῦ οὐράνιε.
Πῶς ἄρα ἔχω παραστῆναι ὁ μετέωρος ἐγὼ ἔμπροσθεν τοῦ φοβεροῦ σου βήματος;
Πῶς ἐγὼ ὁ ἀνυπομόνητος καὶ ἄκαρπος σὺν τελείοις εὑρεθῶ τοῖς ποιήσασιν ὧδε καρπὸν δικαιοσύνης;
Ἐν ποίᾳ διαγωγῇ γνωρισθῶ, ὅταν οἱ Ἅγιοι γνωρίζωσιν ἀλλήλους ἐν παστοῖς οὐρανίοις;
Ὅσιοι, δίκαιοι, σώφρονες, ταπεινοί, ἐν φωτὶ ἀδύτῳ πορεύονται·
ἁμαρτωλοί, φαῦλοι, ὑπερήφανοι, ἀλαζόνες, σπαταλῶντες ἀμερίμνως, ἐν πυρὶ αἰωνίῳ καὶ ἀκατασβέστῳ.
Ὦ ψυχὴ ἀσύνετε, ὦ ψυχὴ ἀναίσθητε, ὦ ψυχὴ μισήσασα τὴν σεαυτῆς ζωὴν αἰώνιον!
(Ἕως πότε περισπασμοὶ σύρουσί σε ἐπὶ τῆς γῆς;) Ἕως πότε ἡ κακὴ συνήθεια τῶν πονηρῶν λογισμῶν ἕλκει σε;
(Οὐκ οἶδας ὅτι οἱ πονηροὶ λογισμοὶ ὡς νέφη γίνονται σκοτεινὰ ἔμπροσθέν σου τοῦ μὴ νήφειν πρὸς Θεόν;
Καὶ σὺ μὲν προσδοκᾷς ἐν ἀμελείᾳ ὅτι βραδύνει ἐλθεῖν ὁ οὐράνιος Νυμφίος·
ἀλλ' ὡς ἀστραπὴ γενήσεται ἡ αὑτοῦ παρουσία).
Προσδοκᾷς ἐν τῇ σῇ ἀμελείᾳ ὅτι βραδύνει εἰσελθεῖν ἡ τελευτή σου, ἀλλ' ὡς ἀστραπὴ εἰσέλθῃ σοι.
Γρηγόρησον, ὦ ψυχή μου, (ἐν ὥρᾳ τοῦ πολέμου.
∆εήθητι τοῦ Θεοῦ) ἐν δάκρυσιν εὐχομένη.
Βόησον ἐξ ὅλης σου καρδίας, (βόησον μετὰ πόνου καρδίας,) ὅπως εὕρῃ σε εἰς ἐπιστροφήν.
(Καὶ εὐθὺς καταπέμψει εἰς τὴν σὴν βοήθειαν Ἄγγελον οἰκτίρμονα, καὶ ῥύσεταί σε ἐξ αὐτοῦ τοῦ πολέμου καὶ τῆς συγχύσεως τοῦ Ἐχθροῦ.
Ἱλάσθητί μοι, Κύριε, τῷ ἁμαρτωλῷ, καὶ συγχώρησόν μοι τὰς ἁμαρτίας μου, καὶ ἐπίστρεψόν με, πρὸ τοῦ ἐλθεῖν τὸ πρόσταγμα τὸ φοβερόν, καὶ λαβεῖν με ἀνέτοιμον καὶ ᾐσχυμμένον.
Πρεσβείαις τῆς παναχράντου ∆εσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων·
ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν).