Ακολουθία εις ψυχορραγούντα

Ποίημα Κυρού Ανδρέου Κρήτης Ιεροσολυμίτου.

Ωδή α’. 
Δεύτε συνάχθητε πάντες οι ευσεβώς, εν τω βίω ζήσαντες, και θρηνήσατε ψυχήν, ξενωθείσαν δόξης του Θεού, και δουλεύσασαν αισχροίς, δαίμοσι πάση σπουδή.
Τανύν ο χρόνος μου άπας ο της ζωής, ως καπνός παρέδραμε, και παρέστησαν λοιπόν, Άγγελοι πεμφθέντες εκ Θεού, την αθλίαν μου ψυχήν, ζητούντες ασυμπαθώς.

Δόξα πατρί…
Ιδού εφέστηκεν όχλος των πονηρών, πνευμάτων κατέχοντες, των εμών αμαρτιών, εγγραφάς και κράζουσι σφοδρώς εκζητούντες αναιδώς, την ταπεινήν μου ψυχήν.
Και νυν.

Θεοτοκίον.
Λοιπόν προς τίνα βοήσω; Τίς μου κλαυθμόν, εξ οδύνης δέξεται, και καρδίας στεναγμόν; Ειμή συ πανάχραντε Αγνή, η ελπίς Χριστιανών, και πάντων αμαρτωλών.

Ωδή γ’.

Καλοί μου φίλοι και γνωστοί, ίνα τί ου  θρηνείτε, εκ ψυχής και καρδίας, τον ποτέ αγαπητόν, και φίλον και αδελφόν, νυν δε ξένον, και Θεού και πάντων υμών;
Αγαπητοί μου αδελφοί, τας εμάς καθορώντες, αμαρτίας κειμένας, εν τη στάθμη του ζυγού, Χριστόν τον πάντων Θεόν, δυσωπείτε ίλεων γενέσθαι μοι.

Δόξα πατρί…
Μνησθέντες μου αγαπητοί, της προ υμάς φιλίας, τον Χριστόν δυσωπείτε, επιβλέψαι επ’ εμέ, τον δυστυχή, της ζωής, στερηθέντα και βασανιζόμενον.
Και νυν.

Θεοτοκίον.
Κλίνον το ους σου επ’ εμοί, του Θεού η Μήτηρ, εκ του ύψους της δόξης, της πολλής σου αγαθή˙ εισάκουσον στεναγμών, τελευταίων, και χείρά μοι όρεξον.

Ωδή δ’.
Οίμοι τον άσωτον! Οίμοι τον άθλιον! Ότι χείρας εκτείνω προς τους εμούς, φίλους τε, και δάκρυα, εξ οφθαλμών μου προχέω, άλλ’ ουδείς ο ελεών εμέ.
Αγών επέστη μοι, ψυχής πανόλεθρος, και τα όμματα ρέπων προς του Θεού, φωτεινούς Αγγέλους, εκβοώ˙ Μικρόν εάσατέ με ζην, άλλ’ ουδείς ο εισακούων μου.

Δόξα πατρί…
Εμέ πενθήσατε, εμέ θρηνήσατε, των Αγγέλων οι δήμοι και των βροτών, πάντων οι φιλόχριστοι˙ αθλίως γαρ μου η ψυχή, εκ του σώματος χωρίζεται.
Και νυν. 

Θεοτοκίον.
Δέσποινα , Δέσποινα, άρτι ελέησον ψυχήν απορουμένην και προς την σην, σκέπην μόνην βλέπουσαν, και μη παρίδης αγαθή, εκδοθήναί με τοις δαίμοσι.

Ωδή ε’.
Φως νοητόν λάμψον επ’ εμοί, ίδω σε Χριστέ καν προς βραχύ˙ ουκ έτι γαρ σε θεάσομαι˙ νέφος γαρ δαιμόνων, άφνω επήλθέ μοι, και σκότος των αισχρών μου, έργων καλύπτει με.
Σώζεσθε πάντες αγαπητοί, άσπλαγχνοι φανέντες επ’ εμέ, τον δυστυχή και πανάθλιον˙ πάντες γαρ ει μίαν φωνήν εφθέγξασθε, προς τον εμόν Δεπότην, ουκ αν απέτυχον.

Δόξα πατρί…
Σώζου ο μέγας άρχων Θεού, Μιχαήλ Αγγέλων αρχηγέ˙ ουκ έτι γαρ σου το άγιον, όνομα καλέσω του βοηθήσαί μοι˙ σιγώσι γαρ μου χείλη, και γλώσσα δέδεται.
Και νυν.

Θεοτοκίον.
Σώζου και συ άχραντε αγνή,  Μήτηρ του Χριστού μου και Θεού˙ ουκ έτι γαρ την εικόνα σου, εξ εμών πταισμάτων βλέψω ο άθλιος˙ εσβέσθη γαρ το φως μου, νυξ δε μ’ εκάλυψε.

Ωδή ς’.
Κλίνατε το ους υμών, αδελφοί μου προς εμέ, και συμπαθώς ακούσατε, ελεεινών ρημάτων μικράν φθογγήν, και μη παρακούσητε, και μισθόν εκ Κυρίου πάντων λήψεσθε.
Ιδού νυν χωρίζεται, μετ’ οδύνης η ψυχή, εκ του δεινού μου σώματος˙ μη ουν το σώμά μου θάψητε εν τη γη˙ εάσατε άταφον, όπως φάγωσι κύνες την καρδίαν μου.

Δόξα πατρί…
Τί γαρ μοι το όφελος, την ψυχήν εν φοβεροίς, κολαστηρίοις σύρεσθαι, το δε σώμά μου ψάλλεσθαι υφ’ υμών; Ουκ έστι γαρ άξιον, αλλά σύραντες έξω κυσί ρίψατε.
Και νυν.

Θεοτοκίον.
Ίσως διερχόμενοι, ξένοι βλέποντες οστά, υπό κυνών συρόμενα, κατανυγέντες κράξουσιν εκ ψυχής˙ Βοήθησον Δέσποινα, τη ψυχή του αθλίου τούτου σώματος.

Ωδή ζ’.

Ιδού σύραντες απέσπασαν του σώματος, δεινώς άφνω αθλίαν ψυχήν, και απάγουσι, προς Κριτήν φρικτόν και φοβερόν˙ μνησθέντες μου ουν αγαπητοί, της προς υμάς ομιλίας, μνείαν ποιείσθέ μου.
Ελεήσατέ με Άγγελοι πανάγιοι, Θεού του παντοκράτορος, και λυτρώσασθε, τελωνίων πάντων πονηρών˙ ουκ έχω γαρ έργον αγαθόν, αντισταθμίζειν τω ζυγώ, των φαύλων πράξεων.

Δόξα πατρί…
Αν επανέλθητε πανάγιοί μου Άγγελοι, παραστήναι βήματι Χριστού, γόνυ κλίναντες, εν κλαυθμοίς βοήσατε αυτώ˙  Ελέησον πάντων Ποιητά, έργον χειρών σου αγαθέ, και μη απώση εκ σου.
Και νυν.

Θεοτοκίον.
Προσκυνήσαντες την Δέσποιναν, και άχραντον Μητέρα του Θεού ημών, δυσωπήσατε, όπως κλίνη γόνυ μεθ’ υμών, και κάμψη προς δέησιν αυτώ Μήτηρ γαρ ούσα και τροφός, εισακουσθήσεται.

Ωδή η’. 
Νυν στενάξατε πάντα της γης τα πέρατα, επ’ εμοί τω αθλίω, και συνδακρύσατε˙ ήλθε γαρ δεινή, εκ των άνω απόφασις, χείράς μου δεθήναι, και πόδας εξωσθήναι.
Αστοχήσας εκ πάντων προς σε φύλακα, της αθλίας ζωής μου στενάζων κράζω πικρώς˙ Ίδε μου δεσμών αιωνίων την κάκωσιν, κα μη αποκάμης, υπέρ εμού πρεσβεύων.

Δόξα πατρί…
Επειδή εγενόμην δαίμοσιν έκδοτος, και εις άδου πυθμένα βία κατάγομαι, οίδα ότι νυν, πάντες μου επελάθοντο˙ συ δε μνήσθητί μου, ώ Άγγελε Κυρίου.
Και νυν.

Θεοτοκίον.
Του Θεού μου η Μήτηρ πώς επελάθου μου; Πώς ουκ έκαμψας σπλάγχνα του εκκενώσαντος, αίμα εκ πλευράς, ίνα σώσης ους έπλασεν; Οίμοι! Πώς εκλείσθη, τα σπλάχνα του Χριστού μου;

Ωδή θ’. 
Θεόν ουκ έτι εγώ μνησθήσομαι˙ ουκ έτι γαρ εν άδη μνημονεύειν τον Κύριον˙ αλλά σκότει δεινώ καλυπτόμενος, κάθηται περιμένων την εξανάστασιν˙ πάντων των βροτών ανακριθείς, εις πυρ βληθήσομαι.
Θεός ουκ έτι εμού μνησθήσεται, ουδέ πληθύς Αγγέλων, Αρχαγγέλων ομήγυρις, Προφητών, Αποστόλων ο σύλλογος, πλήθη τε των Μαρτύρων, πάντων Δικαίων τε˙ μόνος ουν αντλήσω τα κακά, άπερ συνέλεξα.

Δόξα πατρί…
Θρηνήσατέ με νυν και πενθήσατε, άδου πυθμήν και άβυσσος, και σκώληξ και τάρταρος˙ αι κολάσεις ουν πάσαι στενάξατε˙ μόνος γαρ εγώ ο άθλιος, ήχθην εις υμάς παραδοθείς, του τιμωρείσθαι πικρώς.
Και νυν.

Θεοτοκίον.
Θεού Μήτηρ βλέψον εις άβυσσον, ίδε ψυχήν βασάνοις εκδοθείσαν κολάζεσθαι, και τα γόνατα κλίνασα, δάκρυσον˙ ίνα επικαμφθείς σου ταις παρακλήσεσιν, ο το αίμα δους υπέρ εμού, ανακαλέση με.